„Niektórzy lubią poezję” /Wisława Szymborska/
12 czerwca 2019 r.
“Tajemnice młodości” są wyjątkowym, bardzo pięknym i niezwykle ważnym przedsięwzięciem. Jest to cykl tomów, w którym publikowane są wiersze i prace plastyczne uczniów naszej szkoły. Od czternastu już lat Pani Psycholog i Panie Polonistki zbierają poezje uczniów, które otwierają przed nami drzwi do Ich, a także naszego wewnętrznego świata. To niezwykłe, że możemy komunikować się w ten sposób i poznawać się od tej bardzo wrażliwej, intymnej strony.
Całość redaguje i edytorsko opracowuje Pani Katarzyna Bomba – polonistka. Przy współpracy Pani Psycholog – Ewy Dybowicz organizuje też promocję tomu, zwaną Salonikiem Romantycznym. Oprawę plastyczna przygotowuje Pani Plastyczka Maja Wolska-Stec, natomiast niezwykły klimat muzyczny kreuje Pani Muzyczka Katarzyna Jaworska-Wilk.
Owocem te dobrej współpracy jest wieczór w Saloniku Romantycznym, w którym utalentowani muzycznie Uczniowie ZSO 7, przygotowani przez Panią Jaworską-Wilk występują przed miłymi Gośćmi, Dyrekcją, Nauczycielami, Rodzicami, Uczniami, a Poeci czytają swoje utwory.
Oko cieszy wystawa grafik, linorytów i rysunków Uczniów, nad którymi pieczę sprawuje zawsze Pani Wolska-Stec. Oprócz strawy dla ducha jest też zawsze pokrzepienie dla ciała – poczęstunek dla Artystów, Nauczycieli i Gości.
Tegoroczny Salonik zaskoczył nas krótkim, nowatorskim spektaklem, przygotowanym przez Panią Katarzynę Bombę, w którym wystąpili Uczniowie klasy I A i II B liceum oraz 3 b gimnazjum.
Jak podkreśliła w podziękowaniach dla organizatorek i Wykonawców oraz Autorów Pani Dyrektor Lidia Kapała coroczne tradycyjne czerwcowe spotkanie w Saloniku Romantycznym jest najpiękniejszym wydarzeniem w naszej szkole.
Przesłania wynikające z wierszy, będących kanwą spektaklu słowno-muzycznego.
Wiersze są bardzo różnorodne. Opisują człowieka, który zawsze wkłada maskę, gra swoją, osobistą rolę w życiu, pokazują jego przemijalność i brak możliwości powrotu do wcześniejszych sytuacji, scen z życia. Niestety jest również często powtarzany motyw miłości nieszczęśliwej, która się już wypaliła lub doszło do rozpadu relacji. Towarzyszy nam wówczas wiele różnorodnych emocji, lecz staramy się je ukrywać, by nikt nie poznał, że tęsknimy za kimś albo po prostu brakuje nam czułości, ciepła, ramion drugiej osoby. Tworzenie poezji, czy inna forma artystycznego wyrazu może być przestrzenią dla ich wyrażenia trudnych uczuć i pragnień, sposobem na kompensację niespełnionych miłości. Zdajemy też sobie sprawę, iż sytuacje nie wrócą, możemy je pamiętać jak najdłużej, lecz wiemy, że nie jesteśmy w stanie pojawić się w tym samym miejscu i przeżyć zdarzenie jeszcze raz. Chwile są ulotne jak motyle na łące. Najpierw są z jednej strony, potem zaskakują nas z drugiej, a na końcu znikają bez śladu. Podobnie na zakończenie spektaklu pojawiły się też wiersze, które w pełni pokazują piękno miłości, odczuwalne szczęście i poczucie bezpieczeństwa w obecności drugiej osoby.
Każdy z nas ma inne nastawienie do świata i zaistniałych na nim sytuacji, a poezja dysponuje uniwersalnym językiem, łączy nas, dlatego więc jest piękna. Dzięki niej możemy pokazać drugiemu człowiekowi nie tylko emocje, lecz przekazać mu inny punkt widzenia, co w rezultacie kształtuje nasze życie wewnętrzne.
Roksana Mach, klasa dziennikarska LO
Zapraszamy do obejrzenia jeszcze kilku zdjęć!
